NANG SUMUKO ANG ULAP

Tula ni Jeffrey Cejero



Nang Sumuko ang Ulap
ni Jepoy

Dati, maaliwalas aking kalangitan
Nagniningning mga bituin at buwan
Sa paligid, ramdam ang kapayapaan
Kaligayan hatid ng buong sanlibutan

Ngunit nang lumisan ang amihan
At pag-asa'y lumubog sa kanluran
Nawala ang init at bumigat ang pakiramdam
Hanggang binalot ako ng lamig at kadiliman

Nang namuo ang kidlat, ito na ba aking katapusan?
Napapahikbi, napapahiyaw, tanging kulog aking panawagan
Hanggang kailan ako lalaban?
Kung lahat sakin, tanging kabiguan

Paligid naging tahimik tulad ng iyong paglisan
Lamig at bigat aking mga pasan
Walang magagawa kundi maging luhaan
Isinuko ang lahat kahit ang natitira kong kahinaan

Nilunod ang sarili sa kalungkutan
Bulong ng hangin, hatid ay kawalan
At patak ng luha ko'y tila walang katapusan
Umiiyak, naghihinagpis... handa ng isuko ang aking laban

Pagdaloy ng panahon, di ko namalayan.
Sa aking pagsuko, gumaan ang pakiramdam
Bumalik ang init at lumiwanag ang kalangitan
Pati mga bituin, naka-ibigan at kasama sa kinabukasan!

Popular posts from this blog

DALAMPASIGAN SA PANUBIGAN

VACCINES OF DEATH

Bakit Nakatungó Ang Uhay Ng Palay